Yaşlılıkta önyargılar tehlikeli olmaya başlar. İnsan önyargılarıyla gurur duymaktadır. Onlara müteşekkirdir, sanki insanı hayatta tutan onlar olmuştur. Bu önyargılar en tuhaf şekilde çok sonraları bile aktif hale gelir. Hatta önyargıların geç gelen altın çağından bile söz edilebilir. İnsan onlarla mücadele etmez artık, onlara karşı koymaz. Onları teker teker öne çıkarır ve onlara hoşgörüyle bakar, bereketli bir ömrün ürünleri, kendini kanıtlamış değerli şeyler, bitmek bilmeyen bakiyeler gözüyle. Biri kalkar da sitemle, Ama bunlar önyargı! derse insan buna büyük bir sevinçle hak verir. Keşke böyle insanlar daha fazla olsaymış! Hatta bazı önyargılar yolda kaybedilmeseymiş ne de iyi olurmuş! Önyargı sahibinin ağırlığı vardır, o da bunu hissetmektedir. Hemen his önyargısı olmayan gençler, ona göre rüzgârda savrulan saman çöpünden farksızdır. Önyargı sahibi, başkalarını kızdıracak şeylerin bir tekini bile elden çıkarmamakta kararlıdır.

Elias Canetti, Sinek Azabı, 2. Baskı, 2018, Sel Yayıncılık, s. 120.